یکی از مسائل بنیادین و پر رنگ شده امروز و شاید به نحوی در همه ی تاریخ بشریت، حقوق بشر بوده است و از طرفی مظلوم ترین موضوع!
پر رنگ ترین موضوع در هر عصر از این باب که در تاریخ گذشته بشر، حقوق بشر را به نحوی جبر گونه تعریف می کردند تا شیطان و جنود باطل او بتوانند از آن طریق بر انسان غلبه و حکومت کنند و در عصر حاضر نیز با تحریف حقیقت حقوق بشر بتوانند آن سلطه و حکومت طاغوت بر انسان را استمرار بخشند.
براستی که چه اشتباه بزرگی مرتکب شده اند ماتریالیست ها که هر چیزی را می خواهند با نگاه مادی ارزش گذاری و قضاوت کنند!
انگار نمی دانند اولین کسی که اینگونه فکر کرد چه بر سرش آمد ... اولین کس ابلیس بود که تفکر و تصور ماتریالیستی اش موجب رانده شدن از درگاه الهی پس از هزاران سال عبادت شد.
یکی از مهمترین دلایلی که اکثریت مردم در هر جامعه‌ای، معمولا اهل تعقل و تفکر و تدبر نیستند روزمرگی و رفاه زدگی و راحت طلبی و تنبلی است و مبارزه با این خصوصیات یکی از سخت ترین کارهاست چرا که باید مردم را از راحتی جهالت به سمت سختی دانایی و آگاهی کشاند و سختی آگاهی در مسئولیت پس از آن است چراکه علم و آگاهی مسئولیت آور است.
افلاطون بدرستی پاشنه آشیل دموکراسی و ضعف آرای اکثریت را هدف قرار داده و این ضعف حتی به مردم سالاری دینی نیز قابل سرایت است چرا که این نقص به تمامی مدل‌های حکومتی که رای مردم و توده ها و اکثریت در آن لحاظ می شود، برمی گردد. این ضعف ناشی از ناآگاهی و عدم بینش سیاسی اکثریت بوده و این ناآگاهی در طول تاریخ بشر وسیله ای بوده برای افراد سودجو و جاه طلب
هر جامعه ای برای رسیدن به بلوغ فکری، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی و علمی نیازمند روحیه پرسشگری و نقادی است. و چه زیبا گفت استاد شهید مرتضی مطهری که شک معبر (محل عبور) خوبی است اما بد جایگاهی است برای توقف. جمهوری اسلامی نیز برای نیل به اهداف و آرمان های خود نیازمند ترویج این روحیه است چرا که روحیه پرسشگری و نقادانه می تواند به بلوغ فکری و سیاسی و فرهنگی مردم کمک کند اما متأسفانه برخی تعصب ها و برداشت های نادرست مانع از نقد درون گفتمانی و روحیه پرسشگری شده است.
بد نیست به مناسبت به فنا رفتن برجامی که از ابتدا سرنوشتش محکوم به فنا بود را در ایامی که رسما به فنا رفته است یک مرور اجملای داشته باشیم به برخی از نکات و صحبت های برجامیون و کسانی که برجام را به ملت پیشکش کردند در قبل و پسابرجام.
اگر ماها که دم از اسلام ناب و آرمانهای انقلاب اسلامی ۵۷ می زنیم آن میزان که برای فُکُل دختران فریادهای وا اسلاما و وا مصیبتا سر دادیم و می دهیم و این همه هزینه و بسیج فرهنگی برای ترویج حجاب اسلامی صرف می کنیم برای موضوع بسیار مهم تر که اصول دین هم هست مثل عدالت و بخش مهمی از عدالت، عدالت اقتصادی و اجتماعی برای این هم رسانه ها و ... فریاد بر می آوردند، الان شاهد این همه فساد سیاسی و اقتصادی و رانتخواری و فرهنگ آقازادگی و ژن خوب و ژن بد نبودیم.
اعتراضات اخیر که همچنان نقل محافل رسمی و غیررسمی کشور هست و روزنامه ها و اخبار را که در ذهن خود مرور می کنم نمی دانم چرا ناخودآگاه ذهنم می رود به سالهای 91 و 92 که خیلی خانه احزاب! ببخشید خانه ملت فعال و پر شور و هیجان بخاطر گرانی ها و تورم یکسره وزیران و حتی شخص رئیس جمهور را مورد استیضاح و سؤال قرار می دادند اما نمی دانم چرا در این دو دوره ای که دولت تدبیر و امید بر سر کار آمده دیگر از آن شور هیجان خانه احزاب خبری نیست.
آن روزی که دولت ما توجه به کاخ پیدا کرد، آن روز است که باید ما فاتحه دولت و ملت را بخوانیم. آن روزی که رئیس جمهور ما خدای نخواسته از آن خوی کوخ نشینی بیرون برود و به کاخ نشینی توجه بکند، آن روز است که انحطاط برای خود و برای کسانی که با او تماس دارند پیدا می شود. آن روزی که مجلسیان خوی کاخ نشینی پیدا کنند خدای نخواسته و از این خوی ارزنده کوخ نشینی بیرون بروند، آن روز است که ما برای این کشور باید فاتحه بخوانیم. (امام خمینی – 1 فروردین 1362)
حکم صادره برای چهار دانشجوی عدالت‌خواه شیرازی و برخورد با منصور نظری مرا واداشت تا این مطلب را بنویسم.
اول خطاب به برادران عزیز عدالت‌خواه خودم عرض کنم که هزینه اصلاح انحراف بیشتر از انقلاب باشد کمتر نیست!
