استکبار ستیزی در درون، پاشنه آشیل جمهوری اسلامی
یکی از چیزهایی که بسیار شنیده میشود این است که چقدر شعار؟ تا چه حد نگاه آرمانی؟! آیا ۳۹ سال شعار و آرمان خواهی بس نیست؟ ۳۹ سال استکبار ستیزی و نگاه آرمانی ما را به کجا رساند؟!
باید در پاسخ به این سوال بگویم که دقیقا مشکل همین جاست که ۳۹ سال آرمانهای اصیل انقلاب اگر نگوییم بطور کامل روی زمین خاک خورد!، باید بگویم که ۳۹ سال آرمانهای اصیل انقلاب ۵۷ را کجدار و مریز و ناقص پی گرفتیم. ما اسلام و استکبارستیزی را در سیاست خارجی خود تقلیل دادیم به مرگ بر آمریکا اما هرگز دستگاه دیپلماسی عمومی ای برای طرح و فلسفه این شعار ارائه نکردیم، در هیچ دولتی.
ما در داخل اسلام را تقلیل دادیم به مسئله حجاب و حجاب را هم تقلیل دادیم به چادر، برعکس آنچه استاد شهید مرتضی مطهری در این مورد بیان فرمودند.
اگر در داخل هم به اندازه سیاست خارجی پایبند به استکبارستیزی بودیم یا لااقل شعارش را پررنگ می کردیم اینگونه نمی شد که کسی صدایش برای نهی از منکر حکومتی و اجتماعی مثل نهادینه شدن فسادهای کلان اقتصادی و سیاسی و رانتخواری بلند نشود مگر از سر سیاسی کاری و بازی های کثیف جناحی یا چنانچه کسی هم صدایش درآمد از روی عدالتخواهی سریعا بعناوین مختلف منکوب شود
شکاف ایجاد شده در ظلم ستیزی و استکبارستیزی در درون و برون باعث بحران مشروعیت سیاسی، حداقل برای شعار استکبارستیزی در سیاست خارجی شده و این تصور غلط را بوجود آورده که رشد و پیشرفت درون کشور با سازش و کنار گذاشتن آرمانهای انقلاب گره خورده درحالیکه دقیقا عکس این قضیه اثبات و تجربه شده است که از مواضع سیاستمداران غربی و اندیشکده های آنان مشخص است.
عدم توجه لازم به نقد درون گفتمانی و عدم آسیب شناسی های درست و علمی و به دور از تعصب جاهلانه و خائنانه می رود تا آرمانهای اصیل انقلاب اسلامی را برای همیشه دفن کند و اما دریغ از ذره ای توجه و دلسوزی عالمانه و عاقلانه
هیچگاه در هیچ کشور و سرزمینی و هیچ حکومتی نتوانسته مشکلات و فسادهای درون خود را با اتکای به خارج رفع کند و پیشرفت جمهوری اسلامی ایران حتی بدون دشمن خارجی و استکبار جهانی قابل دستیابی نخواهد بود مادام که فسادها و رانتها و فرهنگ منحط آقازادگی در درون کشور ریشه کن نشود. مادام که آقازاده ها بر سریر قدرت پس از پدران خود تکیه بزنند و کسی هم حق اعتراض و جرأت اعتراض به آنها را نداشته باشد کشور روی پیشرفت و تعالی را نخواهد دید.
و در پایان باید این مهم را یادآوری کنم که کلیدواژه فراموش شده عدالتخواهی و ظلم و فساد ستیزی دور از تبعیض و تعصب های جاهلانه جناحی، یگانه راه اصلاح کشور است.